Aktywność fizyczna znacząco wpływa na jakość życia seksualnego jednostki. Dzieje się tak ze względu na przynajmniej kilka czynników. Pierwszy z nich związany jest z poprawą krążenia i wydolności. Im lepsze krążenie, tym lepsze czucie. To, że odczuwamy różne bodźce, również seksualne, związane jest m.in. z krążeniem krwi. Jeżeli jest ono zaburzone, możemy nie odczuwać właściwie, bodźce mogę być przytłumione, a więc i doznania mniej przyjemne. Zaburzone krążenie występuje także w przebiegu chorób kardiologicznych, m.in. w miażdżycy czy incydentach niedokrwiennych serca i metabolicznych, takich jak cukrzyca. W miażdżycy światło tętnic jest znacząco zmniejszone, co za tym idzie, ukrwienie i natlenowanie tkanek jest zmniejszone, a więc odczuwanie może być spłycone. Istnieje również wysokie ryzyko zaburzeń erekcji u mężczyzn, która pojawia się w dużym uproszczeniu wskutek napłynięcia krwi do ciał jamistych członka. W cukrzycy z kolei ze względu na wysoki poziom cukru we krwi uszkodzeniu ulegają naczynia krwionośne, co znowu nie pozostaje bez znaczenia dla biologicznych mechanizmów związanych z aktywnością seksualną człowieka.
Część pacjentów kardiologicznych obawia się podejmowania aktywności seksualnej ze względu na rozpoznanie, przez które zostali zdiagnozowani. Obawiają się nasilenia objawów czy choroby, jednak jak piszą Skorupska i Śliż (2016):
„Aktywność seksualna pacjentów z chorobami serca nie zwiększa ryzyka wystąpienia incydentu wieńcowego, a regularna aktywność fizyczna może dodatkowo je zmniejszyć”.
Co więcej wydatek energetyczny w czasie aktywności seksualnej nie różni się znacząco od aktywności dnia codziennego. W badaniu Derby i wsp. (2000) okazało się, że u mężczyzn uprawiających aktywność fizyczną na poziomie utraty 200 kcal dziennie znacząco zmniejszało się ryzyko wystąpienia zaburzeń erekcji w porównaniu z mężczyznami nieuprawiającymi żadnej aktywności sportowej. Podobnie w badaniu Esposito i wsp. (2009) udowodnili, że mężczyźni w grupie badanej, w której zmodyfikowano dietę i zalecono aktywność fizyczną o wiele rzadziej w przyszłości mieli objawy zaburzeń erekcji, niż mężczyźni z grupy kontrolnej, u których nie zastosowano ww. zmian stylu życia. Z kolei Maio ze wsp. (2010) potwierdzili lepsze wyniki leczenia zaburzeń erekcji w grupie, w której farmakoterapia skojarzona było z aktywnością fizyczną, niż w grupie stosującej jedynie leczenie farmakologiczne.
Aktywność fizyczna sprzyja także zdrowiu seksualnemu kobiet. Meston i wsp. (1995) wykazali, że aktywność fizyczna korzystnie wpływa na fazę podniecenia u kobiet. Z kolei Diakav i wsp. (2010) udowodnili, że 12-tygodniowy program jogi wpłynął pozytywnie na różne funkcje seksualne kobiet. Potwierdziły to również polskie badania prowadzone przez Dąbrowską i wsp. (2010). Kolejnym aspektem jest wpływ aktywności sportowej o umiarkowanym nasileniu na zdrowie psychiczne, którego zaburzenia również bardzo często odbijają się na zdrowiu seksualnym osoby. Joga wspomaga leczenie depresji i zaburzeń lękowych, które to mogą być podłożem zaburzeń pożądania i innych dysfunkcji seksualnych.
Dodatkowo aktywność fizyczna wpływa na świadomość ciała, uelastycznia je, poprawia sprężystość mięśni, poprawia jakość snu, obniża poziom kortyzolu. Oddech, na którym skupia się również praktyka jogi reguluje współdziałanie układu współczulnego i przywspółczulnego AOU, sprzyja rozluźnieniu, relaksowi, wyciszeniu i uważności, a więc byciu tu i teraz, które w seksie również odgrywają znaczącą rolę.
Bibliografia:
Dąbrowska J., Drosdzol A., Skrzypulec V. et al. (2010). Physical activity and sexuality in
perimenopausal women.
Derby C.A., Mohr B.A., Goldstein I. (2000). Modifiable risk factors and erectile dysfunction:
Can lifestyle changes modify risk?
Dhikav V., Karmarkar G., Rupta R. et al. (2010). Yoga in female sexual functions.
Esposito K., Ciotola M., Giugliano F. et al. (2009). Effects of intensive life style changes on
erectile dysfunction in men.
Hamilton L., Fogle E.A., Meston C.M. (2008). The Roles of Testosterone and Alpha-Amylase
in Exercise-Induced Sexual Arousal in Women.
van der Kolk B. (2018). Strach ucieleśniony. Mózg, umysł i ciało w terapii traumy.
Maio G., Saraeb S., Marchiori A. (2010). Physical activity and PDE5 Inhibitors in the
treatment of erectile dysfunction: results of a randomized controlled study.
Meston C.M., Gorzałka B.B. (1995) The effects of sympathetic activation on physiological
and subjective sexual aurosal.
Skorupska S., Śliż D. (2016). Aktywność fizyczna w prewencji zaburzeń seksualnych u
pacjentów z chorobami układu krążenia.
Autor: Magdalena Ogieniewska-Małecka